· Anke
· 34, maar ziet er 26 uit omwille van haar lengte
· Wordt het gelukkigst van mooi weer, zon, zee en strand en de daaraan gelinkte reizen.
Een kantelpunt in het leven
Alles begon eigenlijk een jaar of twaalf geleden. Ik was toen een jaar afgestudeerd, ben van huis weggegaan, werk beginnen zoeken en deed dus niet meer elke dag de dingen die ik gewoon was. Mijn veilige nest viel een beetje weg. In het begin is dat heel leuk natuurlijk, maar dat bracht toch meer stress met zich mee dan ik gedacht had. Ik kreeg die overgang niet zo snel verwerkt en dat is zich beginnen uiten in een eetstoornis. Als puber was ik wat molliger en daar kreeg ik thuis wel eens goedbedoeld commentaar op, wat toch hard binnenkwam.
Op een gegeven moment had ik een blessure waardoor ik naar de kinesist moest. Door het vele sporten daar begon ik plots af te vallen. Daar begon ik mij zodanig op te fixeren, want ik was nu dun, dus ik moest dun blijven. Doordat al mijn andere gewoontes weggevallen waren, wou ik zo de controle terugnemen.
Ik wou niet dat mensen mij scheef zouden bekijken
In het begin wou ik mijn eetstoornis verstoppen, vooral omdat ik toen nog dacht dat ik dat wel zelf terug onder controle zou krijgen. Mijn vrienden en familie wisten toen nog van niets, enerzijds uit schaamte, maar anderzijds omdat ik dacht dat niet veel mensen dat zouden snappen. Ik had alles om gelukkig te zijn en toch had ik die frustratie. Ik wou niet dat mensen zich zorgen maakten of anders tegen mij zouden doen.
Toen ik het gevoel had dat ik het niet meer onder controle had, heb ik het aan mijn ouders en dokter verteld, evenals tegen een aantal close vrienden. Maar op mijn werk wist niemand dat, want ik was bang dat ik daardoor jobs zou mislopen. Dit maakte het natuurlijk nog erger, want daardoor zette ik extra veel druk op mezelf.
‘Ik zei wat de psychologen wilden horen.’
Heel lang ben ik voor die eetstoornis in behandeling geweest bij verschillende therapeuten, maar eigenlijk deed ik dat vooral omdat dat van mij verwacht werd. Ik was niet klaar om mijn verhaal te vertellen. Ik vind over mijn gevoelens praten sowieso moeilijk, maar ik heb het ondertussen wel geleerd. Toen zei ik gewoon wat de psychologen wilden horen, wat uiteraard niet helpt.
Wat wel heeft geholpen is mindfulness. Toch bleef mijn drang naar controle terugkomen en moest ik telkens blijven zoeken naar een oplossing. Op een gegeven moment niet zo lang geleden heb ik er heel serieus over nagedacht om mezelf te laten opnemen. Ik ben langs geweest bij verschillende klinieken, maar omdat ik uiteenlopende problemen had, bleek dat heel moeilijk te zijn.
Van het kastje naar de muur In de ene kliniek vertelden ze mij dat ze mij konden helpen voor mijn verwerkingsstoornis en mijn overprikkeld zijn, maar de eetstoornis konden ze er niet bijnemen. In een andere kliniek wouden ze mij dan wel behandelen voor mijn eetstoornis, maar enkel als ik eerst mijn andere problemen zou aanpakken. Dat was heel frustrerend, want ik had eindelijk de keuze en klik gemaakt om er iets aan te doen.
Ik heb veel last gehad van mijn problemen in mijn werkleven ook. Ik begon ergens nieuw, geraakte gestresseerd en overprikkeld, stopte dus terug en ging dan op reis om tot rust te komen. Ook in mijn relatie met mijn ex-vriend was het soms moeilijk, want die jongen kreeg ocharme alles over zich heen. Die is nu zelf ook in therapie om alles te verwerken en ik voel mij daar uiteraard heel schuldig over.
Bye bye safe place Het was goed geweest en ik was mijn eetstoornis beu. Ik denk dat ik mezelf tot dan in een slachtofferrol geduwd had, vooral omdat dat de gemakkelijkste weg was. Als ik nu voor de rest van mijn leven blijf overgeven, dan heeft toch niemand anders daar last van behalve ik? Maar ik besefte ook wel hoeveel impact die stoornis al zo lang op mijn leven had. Ik weet niet hoe die klik er gekomen is. Misschien door het vele reizen en de rust die ik in het buitenland vond. Ik bedacht mij dat dat altijd moest kunnen.
Misschien dat ik daarom twee jaar geleden beslist heb om voor een jaar naar Indonesië te gaan. Ik wou zien of de rust die ik altijd kreeg op reis bleef, of dat ik na een bepaalde periode toch tegen dezelfde problemen zou aanlopen.
Voordat ik vertrok wist ik dat het leven dat ik hier in België kende zou stoppen. Ik ging mijn hele leven omdraaien. Insert paniek. Wat ik toen meemaakte, was mij nog nooit overkomen: paniek- en angstaanvallen van een ongezien niveau. Mijn ouders wouden mij zo toen ook niet naar het buitenland laten vertrekken. Toch ben ik gegaan en tot mijn grote ontsteltenis ervaarde ik daar voor de eerste keer in het buitenland ook angst. Ik vond de rust niet die ik daar normaal ervaarde en begon daar ook met overeten en overgeven.
Corona als leermeester
Door corona stond ik na enkele weken terug in België en ging ik eigenlijk door een soortgelijke situatie als op mijn 21, toen ik wegging van huis. Het leven dat ik hier had opgebouwd was er niet meer: ik heb mijn huis verkocht en ging na 12 jaar uit elkaar met mijn vriend. Alles wat ik toen wou was terugkeren naar mijn veilige nest, maar dat kon niet. Dat was vreselijk.
Dat was het moment dat ik eindelijk de klik heb gemaakt. Het was echt goed geweest. Dankzij de lockdown moest ik niets. Ik heb een jaar niet gewerkt en dat heeft mij de tijd en de ruimte gegeven om vanalles in perspectief te plaatsen.
Ook al ben ik langs een reeks klinieken geweest om mezelf te laten opnemen, nadat ik tot rust was gekomen in de lockdown vroeg ik me af of dat nog nodig was. Ik heb dan de keuze gemaakt naar een nieuwe psycholoog te gaan waarbij eindelijk het besef is gekomen dat mijn eetstoornis een coping mechanisme was om om te gaan met wat ik eigenlijk heb, een angststoornis.
Fuck it, ik probeer alles
Vroeger wou ik geen medicatie nemen voor mijn problemen, want ik nam al zoveel voor mijn allergieën, ik nam de pil en had soms zo’n allergische outbursts dat ik die moest behandelen met cortisone. Ook heb ik een lichte vorm van asthma, dus ook een puffer zit in mijn arsenaal. Ik vond dus dat ik al genoeg nam.
Totdat ik op een bepaald moment voelde dat ik het moest proberen. Ik had al zoveel verschillende vormen van therapie geprobeerd, dat ik op een kantelpunt was gekomen. Ook bij de psycholoog sta ik nu open voor allerlei vreemde oefeningen. En hoewel ik die soms heel vreemd vind, moet ik toegeven dat ik er toch heel veel aan gehad heb.
Eindelijk de juiste behandeling
In het verleden heb ik wel een aantal keer antidepressiva gekregen, waar ik niet veel van voelde omdat ik niet depressief ben. Ook heb ik iets gekregen om mijn impulsen onder controle te houden, want op den duur was ik zo moe en gefrustreerd dat ik heel hard en direct kon zijn.
Nu neem ik angstremmers waar ik eindelijk een gevoel van rust mee heb gevonden. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik een normaler leven kan leiden. Met mijn eetstoornis at ik tot ik niet meer kon om mijn gevoelens te onderdrukken, waarna ik overgaf omdat ik gefixeerd was op het idee van dun blijven. Dat is veel minder nu. Ik durf nog wel eens te veel eten en overgeven, maar dat is veranderd naar een aantal keer verspreid over een aantal maanden, in plaats van verschillende keren per dag.
Introvert vs extravert
Ik heb echt het gevoel dat ik heel die weg nodig heb gehad. Het had misschien korter kunnen zijn, maar het had niet voorkomen kunnen worden. Ik kom ook uit een familie waar aan de kant van mijn mama veel angststoornissen zitten, dus het komt ook niet van een vreemde.
Naar mijn gevoel heb ik heel mijn jeugd het karakter van mijn papa gehad: de zorgeloze, nonchalante, grappige. Maar met volwassen worden kreeg ik eerder het karakter van mijn mama: bezorgd, verantwoordelijkheid willen nemen voor iedereen, zien dat iedereen het naar zijn zin heeft. Ik ben heel zorgend naar mijn vrienden en familie toe, maar dat brengt voor mij ook veel stress met zich mee.
Die plotse overgang heeft me doen beseffen dat ik eigenlijk introvert ben en dat die introverte persoonlijkheid dichter ligt bij wie ik echt ben. Ik ben eigenlijk veel rustiger dan ik dacht en denk veel meer na. Vroeger was ik de luidste in de groep en had ik het gevoel dat ik dat moest zijn. Ik moest de entertainer zijn, maar eigenlijk is dat niet wie ik ben. Sinds ik dat aanvaard heb, doe ik dat niet meer en ben ik veel meer op mijn gemak, waardoor ik mentaal ook veel meer aankan.
Maar ik heb echt moeten zoeken naar wie ik was. Nu ben ik blij met wie ik ben, maar dat is echt een lange weg geweest.
Ademen om in balans te blijven
Mijn manier om de balans te bewaren is ademen. Ademwerk helpt mij heel erg. Ik probeer dat dagelijks te doen, ook op ‘domme’ momenten zoals bijvoorbeeld wanneer ik naar de wc ga op het werk. Dan probeer ik even heel diep in te ademen en rustig terug uit te ademen. Ik doe dat ook regelmatig voordat ik ga slapen. Dat kan kort zijn, maar ook lang. Wanneer je in paniek geraakt, adem je niet meer correct waardoor je lichaam in de verdediging schiet. Ademen helpt mij dan het beste.
Ik zou graag terug meer yoga doen, maar ik krijg me er niet toe om dat regelmatig in te plannen. Vroeger zou ik me daarin hebben opgeboeid en had ik mezelf daarom veroordeeld, maar nu aanvaard ik het van mezelf.
Blijf ademen
De beste tip die ik kan geven is: adem en aanvaard. Het is zo. Je kan er niets aan doen, dus ga er door. Voor mij is het belangrijk het taboe rond mentale gezondheid te doorbreken omwille van wat ik zelf geleerd heb. Leer open zijn tegen uw omgeving, zodat die weet wat er met je aan de hand is en waarom je reageert op sommige dingen. Aanvaarding is zo belangrijk. En weten dat je niet alleen bent, hélemaal niet alleen. Bijna iedereen heeft wel iets. Iedereen heeft kutdagen en door daar open over te praten, zullen mensen ook open zijn naar jou. Dus je helpt er niet alleen jezelf mee, maar ook anderen. De steun en liefde die je dan voelt, zelfs zonder dat er per se iets gedaan of gezegd moet worden, dat is goud waard.