· Silke
· 25 jaar
· Dierenartsassistente in hoofdberoep, newborn en kinderfotograaf in bijberoep
· Wordt gelukkig van fotografie, maar vooral alles dat met dieren te maken heeft
‘Ik moest ermee leren omgaan dat ik altijd pijn zou hebben.’
Ik ben eigenlijk altijd al, ook in de lagere school, wat voller geweest, wat heeft geleid tot pestgedrag. In het lager was dat erger, want in het middelbaar hoorde ik zo wat bij de ‘cool kids’. Die onzekerheid uit de lagere school nam ik wel mee naar de hogere jaren: gaat dit wel leuk worden? Gelukkig is dat pesten na een tijd overgegaan, maar het heeft me wel getekend. In het derde en het vierde middelbaar heb ik rugproblemen gekregen. Mijn vijfde jaar heb ik zelfs opnieuw moeten doen daardoor, omdat ik eigenlijk meer thuis was dan dat ik naar school kon gaan. Dat ging gewoon niet met mijn rug, want ik kon niet zitten of wandelen.
Dat heeft er persoonlijk wel diep ingehakt. Ik moest toen naar een psycholoog gaan om ermee te leren omgaan dat ik altijd pijn zou hebben. Toen ik terug naar school ging waren er dan van die onozelaars die het plezant vonden mij in mijn rug te trappen, terwijl ze goed genoeg wisten waarom ik een jaar school gemist had. Die gevoelens hebben zich opgestapeld en daar worstel ik nog steeds mee.
Een nieuwe passie
Dat jaar dat ik thuiszat was wel het moment dat ik mijn liefde voor fotografie ontdekte. Tot dan toe had ik mijn camera alleen maar gebruikt om foto’s te maken van vriendinnen. Om te revalideren moest ik veel bewegen, ook al deed dat pijn. Dus ik trok met mijn hond en camera het bos in en trok foto’s van alles. Insecten, paddestoelen, bladeren en uiteraard mijn hond. Alles wat ik mooi vond legde ik vast op beeld. Sindsdien is die camera niet meer weg te denken uit mijn leven. Ik ruilde die eerste met pijn in het hart (sentimentele waarde, weet je wel) in voor een beter model en onderzocht in welke tak van fotografie ik mij wou specialiseren.
Ik voel dat dat pesten mij toch diep heeft geraakt en dat remt mij nog steeds in mijn dagelijks leven. Ik denk dat het ergens in het derde of vierde middelbaar was dat het mij teveel werd, de combinatie rugproblemen en pesten. Ik was toen ook een beetje suicidaal, al heb ik daar gelukkig niet te veel van overgehouden. Ik heb mezelf toen wel wat ja, beschadigd, maar dat is miniem en niemand zal dat ooit geweten behalve mijn ouders.
Op een gegeven moment ben ik echt voor mezelf beginnen opkomen. Ik heb nogal een grote mond en begon die gebruiken om mezelf te verweren. Dat en omdat ik in het vijfde middelbaar deel uitmaakte van het ‘coole clubje’, hebben ervoor gezorgd dat het voor eens en altijd gedaan was met dat gepest.
‘Ik was daar niet aan het liegen hé.’
Mijn rugproblemen hebben misschien nog wel zwaarder gewogen op mijn jeugd dan het pesten. Ik heb een heel jaar gemist met mijn vrienden, terwijl ik – ondanks het pesten - supergraag naar school ging. En hoewel ik heel graag via ‘bedschool’ mijn jaar wou afmaken, wou die organisatie me niet verder helpen. Bedschool is een manier voor leerlingen die langdurig thuis zijn om vanuit hun bed les te volgen. Ik ben toen van richting veranderd omdat ik mijn jaar moest overdoen en het jaar nadien hebben ze dat programma wel geïntroduceerd. Maar voor mij wouden ze dat niet doen.. Dan voel je je echt te min. Wel heb ik heel veel respect en appreciatie naar de leerkrachten die mij wel super hard geholpen hebben om mij in de nieuwe richting te doen slagen. Waarvoor woorden te kort schieten, danku Meneer Elsen.
In het vijfde middelbaar, toen ik naar de psycholoog moest om met mijn pijn te leren omgaan, wou ik er eigenlijk niet meer zijn. Ik kon mij op dat moment niet inbeelden dat ik voor de rest van mijn leven met die pijn verder moest. Er waren ook dokters die mijn verhaal niet geloofden. Ik ben bij meerdere dokters geweest, en niemand kon mij helpen, want mijn klachten pasten niet bij het normale beeld van rugproblemen. En voor iemand die zo jong is, om niet geloofd te worden, dat hakt in. Ik was daar niet aan het liegen hé, ik had echt pijn. Ze konden mij al niet helpen en dan beweerden ze ook nog eens dat ik het allemaal maar verzon… Ik denk dat dat het zwaarste van alles was. Uiteindelijk was er één dokter die mij wel geloofde en mij heeft kunnen helpen. Dat is echt mijn held. Ik moest dan ook wel rugschool gaan volgen en daar zat ik dan, tussen de oude mensen. Het komt niet zo vaak voor dat een 15-jarige dezelfde rug heeft als een 80-jarige.
Ik was sterk, niet zwak
Toen ik ging samenwonen met mijn vriend, kwamen de depressieve klachten terug. Er waren momenten dat ik huilend in de zetel zat en mezelf moest tegenhouden om niks scherp te gaan halen om terug aan automutilatie te beginnen. Ik vertelde dit aan mijn psycholoog en ook dat ik het niet durfde om daadwerkelijk zelfmoord te plegen. Dat klinkt misschien supergek, maar als ik daaraan denk, dan voel ik vooral dat ik het niet over mijn hart kan krijgen om mijn honden achter te laten. De mensen rondom mij konden mij op dat moment gestolen worden, maar mijn honden aan hun lot overlaten? Dat ging niet. Gelukkig benadrukte de psycholoog dat het juist sterk was dat ik geen zelfmoord dierf plegen, niet zwak. Maar zo voelde dat voor mij natuurlijk niet op dat moment.
Daarbij komt dat ik op een jaar tijd 10kg bijgekomen. Ik zit in een goede relatie en heb mezelf een beetje laten gaan. Maar als je dan opmerking krijgt van je bomma of ouders zoals “Je staat weer goed dik.”, dan denk ik bij mezelf: ik heb dat in mijn leven al genoeg moeten horen, ik hoef dat op deze leeftijd echt niet meer van jullie te horen. Ik weet dat er iets aan gedaan moet worden en ik ben er mee bezig, maar je moet niet verwachten dat er elke week 2 kilo afgaat.
Luister naar je lichaam
Moest ik terug in de tijd kunnen gaan en mezelf van toen goede raad kunnen geven, dan had ik gezegd: het komt goed. Maar dat is omdat ik nu weet dat mijn rug oké is en dat ik terug normaal kan functioneren met af en toe een kleine terugval.
Andere pijnpatiënten zou ik aanraden vooral goed te luisteren naar hun lichaam. Als ik nu pijn heb, weet ik dat ik moet gaan liggen. Dat is iets heel moeilijk, maar ik accepteer dat dan en kruip in mijn bed. Soms denk ik wel ‘daar ligt de gehandicapte weer, ik kan weer niets doen’ en begin ik terug negatief tegen mezelf te praten. Maar ik haal mezelf daar uit en slaap er een nachtje over. Als het de dag erna dan over is, dan is dat negatieve gevoel meestal ook weer weg. Ik loop soms wel tegen een muur, omdat ik iemand ben die gemakkelijk blijft doorgaan en over haar grenzen gaat. Dus, ik herhaal: leer luisteren naar je lichaam.
Het kostenplaatje
Ik denk dat nog veel te veel mensen hun gevoelens opkroppen. Naar een psycholoog gaan wilt niet zeggen dat je zot bent. Maar het kost veel hé.. Echt gigantisch veel, zeker als je alleen woont. De psychologen zijn dat geld dubbel en dik waard, waar ik vind het opvallend dat gewone medische zorg wel wordt terugbetaald. In mijn ogen is mentale gezondheid minstens even belangrijk. Ergens weet ik wel dat ik nog steeds hulp nodig heb, maar het kostenplaatje houdt me tegen.
Ik kan dus zeggen dat ik nu best gelukkig ben, maar nog hulp nodig heb om de donkere dagen mooier te maken. Maar dat komt wel, opgeven staat niet in mijn woordenboek.