· Shauni
· 27 jaar
· Leerkracht secundair onderwijs
· Wordt gelukkig van de natuur intrekken met haar hondje, ’s avonds onder een dekentje kruipen, maar ook als amateur dj draaien op een goed feestje.
Kei hard knallen
In 2019 had ik mijn eerste voltijdse job op een school. Niet alleen plots voltijds werken was pittig, maar ook de school en de leerlingen waren niet de gemakkelijkste. Maar alles was goed, ik had geen stress – puur omdat ik niet wist wat stress was en ik dat dus niet kon benoemen. Ik was gewoon kei hard aan het knallen.
Ook leerde ik die periode mijn vriend kennen, na een hele lange periode alleen te zijn geweest. Ik was heel gelukkig op mezelf, maar plots zag mijn leven er helemaal anders uit. Ik werkte en moest plots ook alles delen met iemand anders. Die op zich hele fijne veranderingen hebben wel een impact gehad. Daarnaast ben ik ook een hele grote hypochonder. Ik denk nogal vrij snel ‘ja lap, ’t is van dat, het is gedaan’, wanneer ik ergens een steek heb. Normaal kan ik daar zelf wel mee lachen, behalve wanneer ik zo’n episode heb. Op dat moment had ik in mijn nek een vrij grote gezwollen klier, die uitgebreid onderzocht moest worden. Dat zorgde echt wel voor een hoop stress, en wel zodanig dat ik van de ene op de andere dag paniekaanvallen begon te krijgen. En niet zomaar eentje… Nee, dat liep op tot tien of vijftien op een dag en zelfs tijdens het lesgeven. Tot het gewoon niet meer ging.
‘Er is iets mis in mijn hoofd.’ Ik was mentaal helemaal gesloopt en ben dan naar de dokter gegaan. Ik wist niet wat er aan de hand was en de hypochonder in mij dacht meteen: er is iets mis in mijn hoofd, in mijn hersenen, ik ga geopereerd moeten worden, ’t is gedaan.
De dokter legde uit dat wat ik had chronische hyperventilatie werd genoemd. Ik werd een week thuisgeschreven en mocht na die week nog eens terugkomen. Maar zoiets los je natuurlijk niet op met telkens een weekje thuisbijven, dus ik kreeg nog eens drie weken voorgeschreven. Ook moest ik naar de psycholoog gaan, want ik kon op dat moment nog steeds niet goed vatten wat er met mij aan het gebeuren was. Dat vond ik nog het moeilijkste aan heel dat verhaal. En ik kan ook niet zeggen waar dat allemaal juist begonnen is en waarom ik dat plots zo erg heb gekregen. Op den duur kwam ik zelfs niet meer buiten.
Gewoon even rust, weg van al die drukte
Uiteindelijk ben ik toen anderhalve maand thuisgeweest, maar ben ik nadien terug naar het werk gedaan omdat ik mezelf verplichte om buiten te komen en terug dingen te doen. Ik besefte dat hoe meer ik mezelf ging opsluiten, hoe moeilijker het zou worden om nadien terug alle dingen te doen die eigenlijk super normaal zijn. Op den duur besef je ook wel dat zo’n paniekaanval niets erg is en je er niet aan doodgaat.
Helaas had ik op het werk niet zo’n begripvolle directeur, die mijn situatie niet kon vatten en mij mijn ontslag gaf. Dat kwam ook wel even aan als een klap, om om die reden ontslagen te worden, want je kunt er niets aan doen.
De zomervakantie die volgde besloot ik om met mijn vriend te gaan samenwonen. Ik heb eigenlijk altijd in de stad gewoond, maar toen trokken we ‘naar den buiten’. Vanaf dat moment ging het eigenlijk veel beter. Ik denk dat die rust hier mij goed heeft gedaan en dat ik even nood had aan een plek voor mezelf. Een plek waar ik kon buitenstappen zonder dat er te veel volk op straat was.
Ken de signalen
Ik denk dat wat ik heb nooit helemaal weg gaat gaan en ik gewoon heel gevoelig ben aan stress. Ik weet nu wel wat de signalen zijn en wanneer mijn lichaam aangeeft ‘how zekers, het gaat hier niet zo goed, doe maar kalm aan’. Ik kan er dus al beter mee omgaan, maar dat wilt niet zeggen dat ik nooit meer paniekaanvallen ga hebben. Gelukkig wel niet meer in die mate dat het voor mij niet meer doenbaar is.
Beschrijven wat er in mijn hoofd gebeurt op zo’n moment is moeilijk. Ik heb dan het gevoel dat ik er ben, maar tegelijkertijd ook niet. Derealisatie noemen ze dat. Je bent er wel, maar je kunt alles heel moeilijk vatten. Ook begin ik soms te trillen met mijn handen en te zweten. Ik krijg het superwarm en heb het gevoel dat ik door mijn benen zou kunnen zakken. Ik begin te frullen aan mijn gezicht of aan mijn haar omdat ik echt even niet meer weet wat ik met mezelf moet doen.
Ik zei dan maar dat ik thuis was door een hoge bloeddruk
In het begin heb ik kei hard proberen verstoppen waar ik door ging. Mijn ouders zijn – ik weet niet zo goed hoe ik dat moet zeggen – op dat vlak eerder van de oude stempel. Ik wist dat ze dat moeilijk gingen begrijpen omdat dat iets mentaal was. Als je thuiskomt en je zegt dat je een of andere ziekte hebt, dan begrijpen mensen dat direct. Maar ik moest toen gaan zeggen dat ik thuis werd geschreven omdat het mentaal niet zo goed met mij ging. Dan zouden ze zeggen van ‘rust maar een paar dagen en ga dan maar gewoon terug werken’. Ik heb dan maar gezegd dat ik thuis was omwille van een hoge bloeddruk en dat ik moest rusten van de dokter. Ik wist gewoon niet hoe ik dat tegen hen moest zeggen.
Ook dat aan mijn vrienden vertellen vond ik moeilijk. Ik ging normaal gezien overal mee naartoe en was altijd degene die het laatst naar huis ging. Plots ging dat niet meer. Ik kon niet meer mee. Ik kreeg paniekaanvallen op feestjes en dat is heel moeilijk om mee om te gaan. Dus ik zei maar dat ik moe was of dat ik een drukke week had gehad, omdat ik niet wist wat anders te zeggen. Maar op een gegeven moment heb ik op aanraden van de psycholoog mijn verhaal gedaan tegen zowel mijn ouders als mijn vrienden. Mijn ouders begrepen het toen helemaal, maar bij mijn vrienden lag dat wat anders. Die konden dat niet goed plaatsen omdat ik normaal de persoon was die overal bij was.
Ik had nood aan iemand om mee te praten
Ik denk dat ik sneller vrede had kunnen nemen met wat mij overkwam, als dat iets was geweest wat mensen in mijn omgeving niet vreemd vonden en ze er ook mee over hadden kunnen praten. Ik had heel vaak het gevoel dat ik alleen was in dat proces. Ik was precies de enige in mijn omgeving die zoiets meemaakte en ik twijfelde soms of ik niet gewoon gek was aan het worden, omdat niemand anders dat had. Er was niemand die daar echt mee over kon praten en daar had ik echt wel nood aan.
Het is echt oké om jezelf af en toe slecht te voelen. Je moet je niet altijd altijd sterk opstellen. Ik had altijd het gevoel dat ik niet flauw mocht doen, want er zijn superveel mensen die ergere dingen meemaken. En als ik mij slecht voelde, gaf ik daar eigenlijk niet aan toe. Terwijl je daar wel aan mag toegeven. Weent is ne keer goed. Wenen is eigenlijk het beste medicijn, want ik voel mij daarna altijd beter.
@paniekvrijleven
Veel mensen beseffen niet wat paniekaanvallen zijn, omdat ze het zelf nog nooit hebben meegemaakt. En het taboe doorbreken is zo belangrijk, omdat er niks erger is dan u mentaal helemaal te zitten opvreten terwijl niemand dat doorheeft, maar je wel helemaal gesloopt bent en denkt dat niemand kan helpen.
Als het bespreekbaar gemaakt wordt, dan hoeft het niet meer raar te zijn om te zeggen dat je een paniekaanval hebt of dat het even niet gaat. Je hoeft je daar niet voor te schamen en je bent geen buitenbeentje. Daarom ben ik zelf ook een instagrampagina gestart, @paniekvrijleven. Ik heb mij zelf zo alleen gevoeld en had heel erge nood aan iemand waarin ik mij kon herkennen. Zelfs al is er maar één persoon die iets heeft aan die pagina, het doet zo goed om te weten dat je niet alleen bent. Ik wil mensen het gevoel geven dat er naar hen geluisterd wordt en hoop dat ze op die manier toch een beetje rust kunnen vinden en weten dat ze niet alleen zijn.