· Liesje
· 30 jaar oud
· Professioneel fotograaf
· Wordt extreem gelukkig van alles Disney, mooie dingen en luxe
Constant het gevoel niet goed genoeg te zijn
Ik heb altijd wel gestruggled met mijn mentale gezondheid, al vanaf dat ik klein was en in de lagere school zat. De eerste keer dat ik echt zelfmoord wou plegen was ik negen jaar. Er komt dan iemand langs van het CLB en je gaat naar de lokale kindertherapeut, maar eigenlijk haalde dat niets uit. Ik werd gepest als kind en had gescheiden ouders, wat in die tijd in de klas aanvoelde als een unicum. Scheiden was toen precies ‘not done’. Ik voelde mij onbegrepen en was dan nog eens veel zwaarder dan de rest. De fundering van mijn verhaal ligt dus daar.
Ook in het middelbaar heb ik heel hard geworsteld met mezelf. Ik heb een depressie gehad, zelfmoord willen plegen, antidepressiva gekregen, antipsychotica gekregen én beide tegelijk moeten nemen, waardoor de situatie eigenlijk alleen maar erger werd. Ik was gewoon aan het trippen. Dat was niet menselijk.
Ik ben daar dan semi doorgekomen. Ik zeg altijd ‘semi’, want een echte genezing is toen niet gebeurd. In 2019 werkte ik vier jaar op de sales afdeling voor een grote firma. Ik was daar heel goed in, maar de druk lag erg hoog. Ik had constant het gevoel niet goed genoeg te zijn, terwijl ik een van de betere werknemers was. Regelmatig dacht ik: het gaat niet meer. Tot op het punt dat ik echt gesnapped ben en in een burn out belandde. Die heeft acht maanden geduurd, maar ik heb toen vier weken in een retraite doorgebracht waar ik hele zware therapieën volgde. Dat is het moment dat ik er eigenlijk echt ben doorgeraakt. We waren toen november 2019. Nu zijn we 2021 en ik heb mij nog nooit zo sterk gevoeld als nu.
‘Ik kies altijd voor mezelf nu.’ Op dat moment was dat heel zwaar en heb ik er veel uit geleerd, ook al besefte ik dat niet goed. Het is een proces. Ondertussen ben ik ook gewoon een heel ander persoon. Dingen zoals ‘jezelf zijn’ en ‘in je eigen kracht gaan staan’, de clichés die ze altijd verkondigen, they all make sense now. Ik kies altijd voor mezelf nu en heb geen schaamte om uit te komen voor de dingen die ik graag heb. Louis Vuitton bijvoorbeeld. Vroeger dacht ik eerder: goh, zou ik dat wel zeggen? Maar nu denk ik: dit ben ik & y’all can suck a d*ck. Pardon my French.
Wel kan ik nog steeds heel onzeker worden, wat ik enorm vervelend vind. Ik kan mij soms opboeien over dingen, maar als puntje bij paaltje komt klap ik eigenlijk gemakkelijk dicht. Ik ben heel goed in mensen te laten inzien dat ze amazing zijn en ik geloof tegenwoordig heel erg in het feit dat we niet gewoon op deze aarde zijn om te werken en te sterven. We zijn hier niet zomaar. Op dat vlak ben ik absoluut in de positieve zin veranderd, maar ik blijf dus wel onzeker en mijn imposter syndrome steekt ook wel eens de kop op. Dat stemmetje in mijn hoofd durft wel eens zeggen: je bent niet goed genoeg.
Door de burn out heeft mijn geheugen heel hard afgezien. Ik kan nog steeds dingen niet goed onthouden, wat als fotograaf soms heel gênant kan zijn wanneer je dingen vraagt die je al eens gevraagd hebt. Je wilt niet verantwoorden waarom je bepaalde dingen niet onthoudt. Ik heb dus ook gewoon honderden notitieboekjes rondslingeren.
Schaamte en schuld
Het moment dat ik ben gecrasht was op een feestje. Ik voelde mij die dag al niet goed, had ruzie gemaakt met mijn collega en voelde mij super ongemakkelijk. Ik ging naar huis en besefte onderweg pas dat ik aan het huilen was, ik had dat zelfs niet door.
Toen ik thuiskwam zei ik tegen Peter, mijn man: ik wil dat je mij laat opnemen dit weekend, want ik ga zelfmoord plegen. Na een goed gesprek met mijn ouders stuurden ze mij naar de dokter en voila: diagnose burn out.
Als ik echt denk aan wat het zwaarst was, dan was dat het gevoel van moe zijn. Ik ben in die periode ook met spoed geopereerd geweest aan een hernia in mijn rug. Dus ik heb dan nog eens zes weken moeten platliggen. Ik kon niks doen. Mensen waren vermoeiend, ik wou met niemand praten. Ik zat zo vol met angsten en dacht heel de tijd: Wat denken mensen van mij? Wat denken mijn collega’s van mij? Ik stel mensen teleur. De twee woorden die toen heel hard bovenkwamen waren schaamte en schuld. Schaamte voor wie je bent en dat je dat door moet maken op je 28 jaar. En schuldgevoelens, omdat je het idee hebt dat je mensen in de steek laat. Ik voelde mij schuldig dat dit was wat ik met mijn leven had gedaan. Nu heb ik het gevoel dat ik wil inhalen en het extra goed wil doen.
It was meant to happen
Therapie was bij mij geen constante. In de lagere school ging ik om de twee weken, maar dat hielp dus niet. Vandaag de dag ga ik nog naar iemand die ik meer een coach noem dan een therapeut en dat is heel gemoedelijk. Ik geloof veel minder in de klassieke therapieën. Door alle soorten die ik in die retraite heb leren kennen, heb ik ingezien dat babbelen met één iemand elke week mij niet helpt.
En dat imposter syndrome, hoe ga je dat tegen? Je leert dat relativeren. Ik probeer uit die situatie te stappen. Waarom heb ik imposter syndrome en voel ik mij onzeker? Is dat omdat ik denk dat iemand iets zegt of denkt? Soms vraag ik dat gewoon aan die bepaalde persoon. Ik ga die confrontatie gemakkelijker aan. Ik zoek nu bevestiging bij mezelf ook.
Ik geloof heilig in het verhaal dat de dingen die u overkomen, that they were meant to happen. Als ik niet had meegemaakt wat ik had meegemaakt, zou ik vandaag niet zijn wie ik was en had ik niet zo sterk kunnen zijn. Ook ben ik ervan overtuigd dat er in de begin jaren 2000 een andere therapie voor kinderen had moeten bestaan. Ik werd gepest in de klas en IK moest daarvoor in therapie? Dan stel ik mij de vraag – want je weet daar nu als dertigjarige wat meer over – waarom pesten kinderen andere kinderen? Omdat de kinderen die pesten zelf met issues zittten, maar die worden niet besproken. Het probleem ligt niet bij jou als gepest kind, maar in de groep. Dus dat moet anders aangepakt worden. In onze maatschappij wordt ook iets te vaak teruggegrepen naar klassieke therapie, terwijl ik denk dat er heel veel alternatieve manieren zijn om therapeutisch te genezen.
Ga erdoor
Waar ik misschien ook wel erg last van had in de lagere school was die factor van: je moet wat flinker zijn, of zelfs: er is iets mis met u. Dat er niet erkend werd dat er een extern probleem is. Dat is wat ik eigenlijk ook heel erg heb geleerd. Als mensen iets zeggen tegen mij dat gemeen of hard is, is dat eerder een projectie van hun eigen self worth en gaat het niet om mij. Ik ken mijn eigen waarde en kracht en daar blijf ik bij. Ook volg ik heel erg mijn eigen gut feeling als het gaat om werk en vriendschappen. Als ik voel dat er iets niet juist zit, dan luister ik daarnaar.
Omdat ik zo hard geloof in het feit I needed to go through this to heal, is dat ook mijn raad aan anderen. Het komt goed. Laat het los. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Wanneer ik bijvoorbeeld op Instagram durf delen dat het niet zo goed gaat, krijg ik van zoveel mensen bericht dat ze zich hetzelfde voelen. Ik denk dat we echt vergeten dat we niet alleen zijn. Er is niemand rondom ons die geen bagage heeft. En godzijdank dat we allemaal onze bagage hebben, want het maakt ons tot wie we zijn. Door enkel the picture perfect zaken te delen, tonen we gewoon momentopnames. Maar ik hou juist van authenticiteit, dat is een van mijn allerbelangrijkste waarden. Dus voor mij is het belangrijk dat mentale gezondheid bespreekbaarder wordt, maar niet alleen daarom. Het gaat verder dan dat. Het gaat ook om het beeld dat de maatschappij ons geeft over wat we allemaal moeten. Darling, you were meant for greatness, don’t let your past tell you something different.
Comments