Inez
27 jaar
Wordt gelukkig van: katten, yoga, een warm bad nemen, spontane reisjes of uitstappen en lekker eten
Houdini in volle glorie
Mijn verhaal heeft 3 mijlpalen: een gewelddadige relatie, het verlies van mijn oma en de lockdown. Zeven jaar geleden zat ik vast in een gewelddadige relatie. Dat heeft mij gebroken, en heeft veel meer sporen nagelaten dan ik toen dacht. Op dat moment kwam ik op mijn eerste kruispunt en heb ik aan mezelf beloofd niets meer te doen waar ik niet gelukkig van werd. In 2018 is mijn oma overleden, zij was mijn beste vriendin en ergens ook mijn therapeut. Enkele weken na het verlies werden de eerste barsten zichtbaar, maar bleef ik doorgaan. Ik voelde me anders, alsof het belangrijkste deel van mij ontbrak. Dat gevoel heb ik vandaag nog, die leegte in mijn ‘zijn’, mijn essentie. De derde mijlpaal is de lockdown in al zijn glorie: ik was opeens alleen met mijn gedachten en onverwerkte pijnpunten kwamen weer boven. Onder normale omstandigheden stop ik mijn verdriet weg, ben ik zoals ze zeggen een ‘binnenfetter’. Een echte Houdini die haar gevoelens zo goed verstopt, dat anderen niet zien dat er iets mis is. De lockdown stak hier een stokje voor, waardoor het even leek alsof de grond onder mijn voeten verdween.
In mei 2020 gaf mijn lichaam de eerste warning signs: van hartkloppingen tot paniekaanvallen. Ik werd iedere nacht enkele keren wakker; badend in het zweet met een bonzend hart en een hartslag van 120. Mijn eerste reactie was: ik heb hartproblemen. Ettelijke onderzoeken later bleek stress de oorzaak te zijn. De artsen raadden bètablokkers aan, maar ik koos voor een andere aanpak. Ik trok mijn stoute schoenen aan en ging voor het eerst naar een psychologe. Nu zijn we een goed jaar verder en ben ik zo blij dat ik de stap heb gezet! Ik ken mezelf en weet hoe ik op mijn stressmomenten kan reageren en tot rust kan komen.
System reboot: hard refresh in 3, 2, 1
Sinds ik mijn stress-piek heb bereikt, is mijn brain capacity veranderd. Ik sla minder op en vergeet veel. Soms voel ik me als een dementerende, op andere dagen gaat het beter. Het moeilijkst vind ik dat ik mezelf niet meer herken, het is angstaanjagend om tot dit besef te komen; de zoektocht naar mezelf begint helemaal opnieuw. Als een wit blad, of eerder zwart. Met een gewist brein. Een system reboot. Zelfs songteksten van favoriete nummers ontvallen me vaak, zo was ik op een concert van een groep die ik van kindsbeen af volg, en kende ik de lyrics van de meeste nummers niet meer. Dat is confronterend. Hiermee leren omgaan is zwaar, elke dag is een kleine strijd. Naast de zwarte vlekken in mijn geheugen, heb ik maagproblemen, ben ik heel snel moe en ik kan mij moeilijk concentreren.
Aan de andere kant weet ik nu nog beter wat ik wel en niet wil en doe ik alles in mijn macht om dat te bereiken. Het feit dat ik op het juiste moment op de rem ben gaan staan, maakt dat ik net ontsnapt ben aan een burn out.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik af en toe nog diep zit. Op die momenten steken allerhande twijfels de kop op. Ik twijfel dan aan werkelijk alles; van mijn levenskeuzes tot wat er in de koelkast ligt. Gewoonlijk neem ik dan een bad en dompel ik mezelf even onder in zelfmedelijden, nadien geef ik mezelf een schouderklopje en kijk ik naar wat wél goed gaat. Dat is een proces, noteren wat wel goed gaat is niet evident. Yoga en meditatie helpen me enorm om in het ‘nu’ te blijven en niet te verdwalen in het verleden of allerhande toekomstscenario’s te overlopen.
Open en bloot
Ik verstop mijn struggle nog voor sommigen, omdat niet iedereen mijn problemen erbij kan nemen. Enkele mensen in mijn familie maken zich zo snel zorgen dat ze hun slaap laten, dat wil ik vermijden. Ik weet bij wie ik terecht kan en wie zonder oordeel zal luisteren, daar ben ik dankbaar voor.
Ik heb geluk dat ik een open vriendenkring en familie heb; alles is bespreekbaar. De reacties waren positief, gelukkig. Ik kan het me niet voorstellen dat ik niet gesteund werd, dan zou ik diep vallen. Mijn sociaal vangnet is mijn redding. Mensen die regelmatig checken hoe het gaat en dat ook menen, maakt dat ik het niet volledig laat hangen. Als je zoals ik alleen woont, tijdelijk werkloos bent en je niet 100% voelt, is het gemakkelijker om hele dagen in bed te blijven liggen. Ik krijg kleine taken waardoor ik uit bed moet komen, spreek regelmatig met mensen af en ga de natuur in. It keeps me alive and kicking.
Empathie versus apathie
Naast de stress en zwarte gaten in mijn geheugen, hebben mijn ‘mijlpalen’ ervoor gezorgd dat ik empathisch én apathisch ben. De empathie komt door mijn verleden en mijn ongezonde relatie; ik luister veel actiever en stel vragen, wil anderen helpen. Bij vrienden of familie ben ik af en toe apathisch en afstandelijk, zonder te weten waarom. Ik zonder mij dan in gedachten af omdat ik ergens geloof dat ik niet goed of slim genoeg ben om deel te nemen aan bepaalde gesprekken. Daar werk ik aan, dat is één van mijn patronen. De link tussen mentale en fysieke gezondheid
Mentale gezondheid is gezondheid, en is even belangrijk als de fysieke. Mentale problemen hebben namelijk een grote invloed op je fysieke gezondheid, voornamelijk stress kan grote lichamelijke gevolgen hebben. Het feit dat er moeilijk wordt gedaan over ziekteverlof bij mentale problemen, dat de kosten voor een psycholoog vaak hoog oplopen en dat veel mensen blijven zitten met hun vragen omdat ze zich schamen of bang zijn niet gesteund te worden, is waanzin. We zijn allemaal maar mensen met gevoelens en twijfels, waarom mogen we dat dan niet uiten? In een ‘picture perfect’ wereld zijn echte verhalen en beelden nodig, zodat anderen zien dat ze niet alleen zijn en hopelijk praten en hulp zoeken. Dat hoop ik te bereiken, ik blijf mijn verhalen delen en ben niet bang om te praten wanneer het niet goed gaat. Je kunt namelijk niet àltijd blij zijn, en dat is oké.
The point of no return
Ik ben ervan overtuigd dat ik hoe dan ook op dit punt was beland, hoe veel ik ook zou weten over mentale gezondheid. Mijn mama werkt in de zorg en is altijd heel open geweest over mentale gezondheid. Ik ben heel streng voor mezelf, een controlefreak en perfectionist. Hoge waarden, noemt mijn psychologe het. Dat is de reden waarom ik dat in eerste instantie verstopte, omdat ik niet wou dat anderen me zagen als ‘zwak’. En vooral dat ik het moeilijk vond om voor mezelf te erkennen dat er iets gebroken was, dat ik niet in orde was. Daar zat de moeilijkheid, durven toegeven dat je niet oké bent en tijd nodig hebt. Die zelfacceptatie is de eerste stap, en vaak de moeilijkste.
Als ik kon tijdreizen, zou ik tegen mijn jongere zelf zeggen dat je altijd je hart en gevoel moet volgen, hoe moeilijk dat soms ook is. En dat alles goed komt. Dat één keuze niet de rest van je leven zal bepalen.
Mijn doel? Mijn nieuwe zelf omarmen. Embracing the new and letting go of the old self.