· Evelien
· 28 jaar
· Kinderverpleegkundige
· Wordt gelukkig van haar hond, tijd voor zichzelf te nemen, creatief bezig te zijn, in de natuur zijn, maar ook van afspreken met vrienden en familie
In de schaduw van anderen
Eind vorig jaar heb al eens 2 weken thuis gezeten omdat het niet zo goed ging. Ik moest tot rust komen, want mijn lichaam gaf toen aan dat het niet zo oké ging. Ik moest beginnen oppassen, maar op dat moment zie je dat natuurlijk niet in. Begin maart van dit jaar ben ik dan helemaal gecrasht. Om te weten hoe dat is gekomen, moet ik eigenlijk heel mijn leven teruggaan. Ik ben altijd iemand geweest die heel onzeker was en constant twijfelde aan zichzelf. Ik was altijd bezig met wat anderen van mij zouden denken en dierf veel dingen niet, uit angst voor wat anderen daarvan zouden zeggen. Dat ging echt heel ver. Ik heb dus ook altijd in de schaduw van anderen geleefd, Maar ook op het vlak van relaties heb ik vanalles meegemaakt. Ik heb het altijd moeilijk gevonden om bepaalde dingen onder woorden te brengen, waardoor ik niet altijd voor mezelf opkwam en stukje per stukje mezelf verloren ben. Ik wist toen niet meer wie ik was. Ik was mezelf kwijt en moest terug op zoek gaan naar wie ik was en wie ik wilde zijn.
Door de coronacrisis kon ik niets meer doen. Voordien ging ik wel regelmatig uit, waardoor ik enkele zaken gemakkeleijk kon verdringen. Maar door het thuiszitten kwam dat allemaal naar boven, daar komen dan nog eens dingen bij en het stapelt zich op tot je geen uitweg meer ziet en gewoon niet meer kunt. Dan ga je eigenlijk volledig ten onder.
Laag zelfbeeld Ik ben altijd heel onzeker geweest en vroeger ook gepest geweest. Niet extreem, maar ik wilde er graag bijhoren maar hoorde er nooit bij. In al In mijn relaties ben ik degene geweest die gedumpt is geweest zonder een duidelijke reden te krijgen, wat heeft bijgedragen aan mijn onzekerheid.
Mezelf graag zien heb ik nooit gedaan. Iedereen anders was altijd beter en waarom zou iemand bij mij blijven wanneer er anderen waren die mooier zijn, beter zijn, …
Bij een eerdere relatiebreuk heb ik heel veel naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Maar ik ging daarna heel veel uit, om dat niet te moeten verwerken en niet door dat verdriet heen te gaan. Tijdens de coronacrisis had ik een nieuwe relatie, die superfijn was, maar waarbij ik merkte dat ik het met veel zaken lastig had. Zo bijvoorbeeld het over en weer rijden tussen onze woonplaatsen, waardoor hij snel bij mij is ingetrokken.
Negatieve spiraal
Ik ben van thuis uit eigenlijk direct in mijn eigen huis gaan wonen en moest dus plots mijn eigen huishouden leren doen, wat ik voordien nooit gedaan had. Ook zijn wij dus vrij snel gaan samenwonen, dus dat kwam ineens allemaal samen: leren samenwonen, het huishouden leren doen en doordat ik een partner had die veel werkte, moest ik ook nog eens plots alleen leren zijn. Dat was heel moeilijk, want ik had nooit geleerd hoe ik die tijd voor mezelf moest invullen.
Ook heb ik toen een hond gekregen, maar ik was daar totaal niet op voorbereid, dus dat voelde als een hele grote last. In die periode merkte ik dat het slechter en slechter met mij ging. Je begint dan aan de toekomst te denken: een hond, zeker een puppy vraagt heel veel zorgen en dat helemaal alleen moeten doen, dat kon ik niet. Ik zat dan uiteindelijk in een spiraal waarin ik veel te veel aan het denken was, alleen maar aan het overdenken. En ik kon dat niet meer stoppen. Uiteindelijk was ik heel de dag aan het wenen, omdat ik zo ongelukkig was en het niet meer ging. En dat was niet door die hond of mijn relatie, maar gewoon de combinatie van alles en van allerlei zaken die terug bovenkwamen. Ik heb dan na een tijdje heel bewust voor mijn hond gekozen en besloten haar bij te houden, want ik heb echt getwijfeld om haar weg te doen. Sindsdien is er zo’n last van mijn schouders gevallen en kan ik echt van haar genieten, maar van die tijd voordien herinner ik mij heel weinig omdat ik er zo zwaar onderdoor zat. Ik kon niet voor mezelf zorgen, dus hoe moest ik in godsnaam voor een beestje zorgen dat veel aandacht, zorg en liefde nodig had?
‘Dit gaat zo niet meer.’ Ik ben in die periode dan een week terug bij mijn ouders gaan wonen, wat deugd heeft gedaan. Ik was even weg van alles en kon tot rust komen. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: dit gaat zo niet meer, ik moet hulp zoeken. Dus sindsdien ga ik ook wekelijks naar de psycholoog. Dat is iets waar ik al wel langer over aan het nadenken was, maar omdat dat zo duur is heb ik daar heel lang mee gewacht. Dat vind ik best jammer, want als ik er vroeger mee was begonnen, dan was het misschien niet zo ver gekomen. Nu zie ik het als een investering in mezelf, eentje die de moeite meer dan waard is.
Heel lang heb ik schrik gehad voor het verdere verloop. Ik dacht heel zwart wit en kreeg die depressieve gevoelens niet weg. Iedereen zegt dat waar je doorgaat maar tijdelijk is, maar op dat moment geloof je dat niet. Je voelt je zo slecht dat je denkt dat daar geen einde aan komt. Je wilt gewoon dat dat gevoel stopt en ook donkere gedachten komen naar boven. Maar je weet niet hoe je die moet stoppen en hoe je je beter moet voelen.
Een reden om op te staan
Mijn hond heeft mij er doorheen getrokken, want ik moest wel buitenkomen voor haar. Ik moest opstaan om 8 uur ’s ochtends om haar uit de bench te laten en met haar te gaan wandelen. Dat is een groot voordeel geweest, want anders zou ik heel de dag in mijn bed hebben gelegen. Ik had een reden om buiten te komen en op te staan. De eerste maanden ging ik tussendoor dan wel gewoon in de zetel zitten, maar toch kwam ik drie keer per dag buiten. Als ik Ketchup niet had gehad, dan had ik waarschijnlijk maandenlang opgesloten gezet in mijn eigen huis.
Ik weet niet of ik zou staan waar ik nu sta, als ik Ketchup niet had gehad. Ik heb die cadeau verwenst, want toen ik haar kreeg was dat echt een vergiftigd geschenk eigenlijk. Maar nu ben ik zo blij dat ik haar heb en dat ik niet alleen ben.
Alles gebeurt voor een reden
Ik denk echt wel dat alles gebeurt voor een reden, bijvoorbeeld ook het feit dat ik gecrasht ben. Ik heb moeten crashen om te staan waar ik nu sta en mezelf eindelijk graag te beginnen zien. Ik ben mezelf echt tegengekomen en ik denk niet dat ik zou bereiken wat ik wil bereiken of al bereikt heb moest ik niet gecrasht zijn.
Wel heb ik te maken gehad met onbegrip uit mijn omgeving. In het begin zeiden ze: Komaan, je moet gaan werken. Dat is het beste. Uw gedachten wat verzetten. Je kan niet eeuwig thuis blijven. Stop eens met wenen want dat haalt toch niets uit. Laat is zien dat je sterk bent, … Wat ik niemand kwalijk kan nemen, want als je zelf geen vergelijkbare situatie meegemaakt hebt, lijkt alles zo simpel. Maar het is juist niet zo simpel als het lijkt. Toen ik besloten had om hulp te gaan zoeken, ben ik ook uit elkaar gegaan met mijn vriend, wat er dan nog eens bovenop kwam. Je voelt je in de steek gelaten op een moment dat je hem eigenlijk het hardst nodig hebt. Nu ben ik blij dat ik door alles alleen ben gegaan. Omdat ik hulp ging zoeken en thuis zat kreeg ik het gevoel dat ik niet sterk was. Want ik had hulp nodig omdat ik op mezelf niet kon blijven doorgaan. Maar ik heb geleerd dat het mij juist wel sterk maakt om hulp te zoeken en aan te geven dat het niet oké is. Ik denk dat het sterker is om door je gevoelens heen te gaan en die recht in de ogen te kijken.
Voor jezelf leren opkomen
Ik kon thuis wel open communiceren en alles zeggen, maar ik durfde dat niet altijd. Ik ben heel gesloten en kan moeilijk over mijn gevoelens praten. Maar dat probeer ik nu echt wel, naar mezelf luisteren. Wat wil ik? Wat heb ik nodig? Ik heb voor mezelf leren opkomen. Door dicht bij mezelf te blijven, apprecieer ik mezelf ook meer. Overlaatst heb ik bloemen gekocht voor mezelf en vroeg ik mezelf af waarom ik dat eigenlijk niet eerder heb gedaan, dingen kopen voor mezelf in plaats van voor anderen. Ik heb altijd alles voor anderen gedaan en mezelf altijd laatst gezet, maar ik ben het ook waard om bloemen te krijgen en dingen voor mezelf te kopen.
Je weet pas wat het is om je mentaal slecht te voelen als je dat zelf hebt meegemaakt. Het is helemaal oké om je niet oké te voelen en je bent niet de enige die moet vechten tegen gevoelens. Dat maakt niet dat je zwak bent, maar juist sterk omdat je durft toegeven dat het niet goed met je gaat en dat je hulp nodig hebt. Je kunt niet altijd alles alleen doen.
Ook leer ik uit mijn comfortzone komen. Toen ik mij zo slecht voelde had ik heel veel schrik voor de toekomst, maar nu vind ik dat juist uitdagend. Zoals dit project bijvoorbeeld. Ik geef mezelf bloot aan de buitenwereld terwijl ik altijd heel veel schrik heb gehad voor wat anderen zouden denken. Dus stilaan, stap voor stap, kom ik uit mijn comfortzone.
Ik heb geleerd dat je jezelf op elke moment in je leven kan heruitvinden en blijven heruitvinden. Het is nooit te laat om steeds te streven naar de betere versie van onszelf. En eigenlijk is dat het mooiste wat er is, alles wat we meemaken maakt ons tot wie we zijn, zo mooi, zo puur en zo uniek. Zie jezelf graag, wees trots op wie je bent, want er is maar een zoals jij en dat neemt niemand jou af.
Commentaires