top of page

The Inner Power Project: Ellen

· Ellen

· 40 jaar

· Directiesecretaresse in hoofberoep, fotografe in bijberoep

· Wordt gelukkig van fotografie, me-time en reizen

Insomnia

Elf jaar geleden is alles begonnen. In het verleden had ik wel meermaals pech met werk, liefde, vrienden, … Vanalles eigenlijk. Maar op zich voelde ik mij niet heel slecht of dat kwam zo toch niet over. Ik was ook iemand die altijd en overal kon slapen. Als ik moe was op het werk, dan stopte ik soms vroeger en sliep ik even in de zetel. ’s Nachts sliep ik dan ook gewoon goed. Maar toen, ergens tussen Kerst en Nieuwjaar, was er plots een nacht waarin ik amper had geslapen. Ik begreep niet waarom en dacht dat ik niet ging kunnen functioneren de volgende dag, want een mens moet toch slapen? Normaal viel ik altijd meteen in slaap en plots ging dat niet meer. Dat werd een probleem in mijn hoofd, wat weer resulteerde in een vicieuze cirkel. Ik begon er te veel over na te denken. En slecht slapen is het begin van alles geweest. Ik sliep maanden aan een stuk echt slecht, soms maar een paar uur verdeeld over een aantal nachten. Dat was echt niet normaal.


In die periode moest ik ook geopereerd worden aan mijn borst. Ik had fibroadenomen, wat gelukkig goedaardig is, maar dat kwam er dan ook nog eens bij. Ergens zei er toch een stemmetje: maar is het echt wel goedaardig? Dat is volgens mij de druppel geweest in het hele verhaal.


Niet meer alert


Al die maanden dat ik bijna niet sliep ben ik wel blijven werken. Ik stapte suf in de auto en soms was ik echt bang dat ik een ongeluk zou veroorzaken, want ik was niet meer alert. Maar je blijft doorgaan omdat je niet goed weet of je nu moet stoppen of niet. En toen kwam de befaamde 16 maart, een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan. Ik kwam op het werk aan en mijn beste vriendin toen zei: “Ellen, je ziet er zo slecht uit.” Ik wist dat zelf ook wel, maar ik ben in tranen uitgebarsten en naar buiten gelopen. Daar zat ik dan, op mijn eentje in de kou. Mijn bazin heeft mij naar huis gestuurd, omdat het zo niet meer ging. De ene dag kwam ik wel werken en de andere niet, omdat ik soms gewoon veel te moe was en geen energie meer had.


Ik heb toen twee en halve maand thuis gezeten, maar ben nadien puur om financiële redenen toch terug beginnen werken. Mijn uitkering was ongeveer 60% van mijn loon en ik kon dat gewoon niet bolwerken. Elke dag ging ik huilend naar het werk en huilend terug. Ik was daar eigenlijk echt helemaal niet klaar voor. Ik zou dat niemand aanraden, ook al is het financieel zwaar.





‘Ik was op.’


Wat ik toen meemaakte geef ik nu zelf de naam burn out, maar die naam is er nooit echt aan gegeven. Het is nooit benoemd geweest. Ik ben naar de huisarts geweest en heb daar gezegd dat ik met iemand wilde gaan praten, want het ging gewoon niet meer. Ik was op. Hij heeft me toen doorverwezen naar een therapeut, waar ik soms nog naartoe ga. Ik had het geluk dat het direct vrij goed klikte. Ik ga nooit vergeten dat hij toen de opmerking gaf: “Je huid ziet eruit als perkament.” Ik was echt afgeleefd, er zat niks meer in mij. Ik was altijd de ondernemende, degene die iedereen bijeenbracht. Maar plots had ik nergens zin meer in en daar ben ik helaas ook vrienden door verloren. Dat vind ik nog steeds heel jammer, want ik deed echt mijn best. Ik sprak nog altijd met vrienden af, terwijl ik eigenlijk doodmoe was. Toch verloor ik mensen omdat ze op mij niet konden rekenen. Ik zei soms last minute af omdat het echt niet ging. Ik wil niemand iets verwijten, maar het is moeilijk om zo’n situatie te begrijpen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik vind het nog steeds wel pijnlijk, want net op dat moment heb je die mensen het hardst nodig en toch laten ze je in de steek en begrijpen ze je niet.


Dat onbegrip was ook wel eigen aan de tijd. Ik denk dat dat nu wel anders is. Mensen delen meer en willen elkaar meer helpen. Maar toen wisten sommige familieleden zelfs niet wat er aan de hand was. Ik had daar geen nood aan en zei er ook niet veel over. Ik probeerde gewoon de dag door te komen. Mensen wisten wel dat het niet zo goed ging en dat zag je ook gewoon aan mij, maar ik praatte er niet openlijk over en duwde het wat weg. Gelukkig had ik heel veel steun aan mijn ouders. Zij verdienen echt een standbeeld!


Ten einde raad


Bij zelfmoord zeggen mensen soms: “Ik begrijp dat niet.” Maar ik begrijp dat wel. Niet dat ik dat ooit van plan ben geweest, absoluut niet. Maar ik kan het wel begrijpen, dat je op een bepaald moment gewoon denkt: nu is het echt genoeg geweest.


Wat ik ook nooit zal vergeten, is dat een medewerker van de mutualiteit enorm kwaad op mij werd omdat mijn afwezigheidsdocumenten niet in orde waren. Ik zou mijn terugbetaling niet krijgen, zei ze. Ik voelde mij al zo slecht en dan kreeg ik dat er nog bij? Hoe onnozel die situatie ook was, op dat moment was dat echt te veel voor mij. Ik weet nog dat ik daarna tegen mijn moeder zei: ik snap dat mensen van een brug springen. Dat was het moment waarop ik wist dat ik mij moest herpakken. Toen ik haar tranen zag verschijnen, wist ik dat ik te ver ging en mij dringend moest herpakken. Ik zou dit nooit gedaan hebben en ik kan me niet half inbeelden hoeveel pijn deze woorden moeten gedaan hebben bij mijn moeder.





Zelf de knop omdraaien


Nog steeds sliep ik amper en dat duurde al bijna een jaar. Ik nam inslaappillen, maar dat hielp soms zelfs niet, mijn geest was te sterk. Ik had waanbeelden in plaats van dromen. Ik wilde ook geen medicatie blijven nemen, maar toen ik aan de dokter vroeg of ik kon afbouwen, kreeg ik niet echt een antwoord. Ik ben dan uiteindelijk zelf naar de apotheek gestapt om van één pilletje twee te laten maken en daarna van één vier en zo heb ik zelf afgebouwd. Van mijn therapeute kreeg ik een cassette mee met muziek en dat is een beetje een gewoonte geworden. Het zijn bepaalde ritmes waar ik op den duur ook van in slaap val.


Als iemand anders me vertelde over zijn/haar slaapproblemen, leefde ik uiteraard mee maar ik mocht er niet te veel over nadenken. “Ik mag me daar niet op focussen, het gaat nu zo goed.” Zo’n zaken zitten zo snel weer in je hoofd.


Er mogen duizend mensen tegen je zeggen hoe je iets moet aanpakken, maar uiteindelijk moet je zelf de knop omdraaien en ervoor zorgen dat het beter wordt.

Ik denk dat ik vooral niet sliep door de stress. En door mijn lichaam dat zei dat het genoeg was geweest. Het gaf mij een teken dat ik moest afremmen, maar ik bleef maar doorgaan. Een jaar later, opnieuw op 16 maart, ben ik in mijn slaap van de trap gevallen, waarna mijn rechterarm net voor mijn 30e verjaardag helemaal in de plaaster zat. Bont en blauw was ik. En dat kwam ook mede door de stress.


Signalen leren herkennen


Er zijn soms nog periodes dat ik voel dat het me te veel wordt en ik heb geleerd daar anders mee om te gaan. Ik probeer er niet te veel mee in mijn hoofd te zitten, maar dat is heel moeilijk. Op momenten dat ik het moeilijk heb, ga ik meer wandelen. Nu doe ik ook af en toe meditaties. Op den duur leer je de signalen herkennen en dan moet je proberen er niet direct aan toe te geven, hoe moeilijk ook. Ik weet nog dat ik toen wel honderd keer per dag aan mijn ouders vroeg of het wel goed ging komen met mij. We zijn nu elf jaar verder en toen had ik nooit kunnen dromen van waar ik nu sta. Nooit. Ik was toen al blij geweest als ik gewoon de dag kon doorkomen en mijn werk gedaan kreeg.


Fotografie is voor mij ook echt een coping mechanisme. Daar ben ik veel mee bezig en haal ik enorm veel voldoening uit. Toen ik thuis zat, terug bij mijn ouders na die val van de trap, had ik het budget voor een goede camera. Toen ik op mezelf woonde had ik daar het geld niet voor, maar op dat moment – geluk bij een ongeluk – wel. Ik kocht een instapmodel en beet me vast in fotografie. Als ik niet had meegemaakt wat ik had meegemaakt, had ik dat waarschijnlijk nooit gedaan. Voor mij is dat het mooie wat ik aan die situatie heb overgehouden.





Trots


Mensen beseffen denk ik niet hoe diep ik heb gezeten. Als je ziet waar ik nu sta, ben ik daar echt wel fier op. Ik had dat vooral ook nooit van mezelf verwacht. Als vroeger iemand zei dat hij of zij fotograaf was, vond ik dat waanzinnig. Dat leek zo onbereikbaar. Ik nam wel graag foto’s, maar echt fotograaf worden, ik dacht niet dat dat in mij zat. En nu geef ik zelfs workshops. Nooit had ik dat verwacht.


Dus ja, ik ben er beter en krachtiger uitgekomen, al heb ik nog steeds wel mindere periodes. Je wilt daar niet aan toegeven, want je wilt niet alles nog eens meemaken. Maar ik besef dat ik daar altijd gevoelig aan zal blijven en daar waakzaam voor moet zijn.


Wat mij is bijgebleven is dat het heel mooi weer was, de beide keren dat ik thuis in ziekteverlof was. Daardoor ging ik heel veel fietsen en wandelen, voor zover dat ging, en het was precies de eerste keer dat ik het bewust lente wist worden. Vroeger raasde ik overal voorbij en nam ik niet de tijd om naar dingen te kijken, maar toen wel. Die kleuren, die bloemen, … Ik ging zelfs op mijn buik liggen om paddenstoelen te fotograferen, terwijl ik die vroeger gewoon had platgetrapt zonder het te beseffen. Ik kreeg meer oog voor de kleine dingen. Ik werd wakker. Nu is dat alweer minder, mijn leven is best gejaagd. Maar soms sta ik nog wel even stil, om te appreciëren hoe mooi het licht valt ofzo. De natuur is voor mij echt een hulp. Eventjes ontkoppelen.


Denk aan jezelf


Een goede raad die ik aan anderen zou meegeven, is dat je meer aan jezelf moet denken en niet alles aan je hart moet laten komen. Ik ben hooggevoelig, dus alles komt heel hard binnen bij mij. Ook ben ik een denker. Ik denk en ik denk en ik maal en ik maal. Dan lijkt alles honderd keer erger dan het is. Kom voor jezelf of en neem meer tijd voor jezelf. En ik zou sowieso iedereen aanraden om naar een therapeut te gaan. Ik denk dat je toch iemand nodig hebt die alles ook objectief kan bekijken. Voor mij was dat heel belangrijk. Als ik dat niet gedaan had, weet ik niet wat er gebeurd zou zijn. Het kost natuurlijk wel veel geld. Als ik zou uitrekenen wat ik daar al betaald had, dan zou ik achterovervallen. Maar als ik het niet had gedaan, wat dan?


Ik wil graag mee het taboe doorbreken, omdat ik het fijn zou vinden dat mensen zich er meer voor zouden openstellen. Ik zou het liefste hebben dat mensen begrip leren tonen. Het is echt niet gemakkelijk om een zware periode te overwinnen en je hebt de mensen in je omgeving echt heel hard nodig dan.



Kommentarer


bottom of page